من همیشه یه چیزهایی هست که برام قابل قبول نیست؛ چطوری وقتی هیچ اتفاقی نمیفته، باز اصرار داریم همون روش‌ها رو تکرار کنیم؟ مثل همین کارزارها یا مخالفت‌ها.
صدها کارزار بوده که خودم امضا کردم، مثل کارزار رفع محدودیت که میلیون‌ها امضا داشت، ولی نتیجه چی شد؟
واقعیت اینه که بعضی مسائل ریشه‌ای‌تر از این حرفاست و صرفا کارزارها و همایش‌ها نمی‌تونن به تنهایی تغییر ایجاد کنن.
من نمی‌گم بی‌عمل باشیم، ولی وقتی یه راه جواب نمی‌ده، باید دنبال راه‌های جدید بگردیم.
کارزار رفع فیلترینگ یوتیوب و تلگرام یا کارزار لغو سربازی اجباری، به کجا رسیدن؟
باید قبول کنیم که سیستم‌هایی که یاد گرفتن چطور افکار عمومی رو به نوعی هدایت و کنترل کنن، روش‌های ساده کارزار دادن خیلی تاثیرگذار نیست.
به قول صائب تبریزی:
گر بدانی شوق دیدارت چه با دل می کند ...
