من همیشه یه چیزهایی هست که برام قابل قبول نیست؛ چطوری وقتی هیچ اتفاقی نمیفته، باز اصرار داریم همون روش‌ها رو تکرار کنیم؟ مثل همین کارزارها یا مخالفت‌ها.
صدها کارزار بوده که خودم امضا کردم، مثل کارزار رفع محدودیت که میلیون‌ها امضا داشت، ولی نتیجه چی شد؟
واقعیت اینه که بعضی مسائل ریشه‌ای‌تر از این حرفاست و صرفا کارزارها و همایش‌ها نمی‌تونن به تنهایی تغییر ایجاد کنن.
من نمی‌گم بی‌عمل باشیم، ولی وقتی یه راه جواب نمی‌ده، باید دنبال راه‌های جدید بگردیم.
کارزار رفع فیلترینگ یوتیوب و تلگرام یا کارزار لغو سربازی اجباری، به کجا رسیدن؟
باید قبول کنیم که سیستم‌هایی که یاد گرفتن چطور افکار عمومی رو به نوعی هدایت و کنترل کنن، روش‌های ساده کارزار دادن خیلی تاثیرگذار نیست.
وبلاگنویس به وبلاگنویس: رفیق، توییتر و اینستا رو ول کن، بیا یه پست جدید بزن!
یادته لینک‌دونی چه حالی می‌داد؟ پاشو بنویس، دلمون تنگه! 😔
با تو دلِ من به نسیمی شکفد
چون لاله به دامان سحرگه بشکفد
طرحی ز فردا به نگارِ تو بُوَد
در پرده‌ی عطرِ حریرِ غرفه‌ام افتد
این فقط یه جمله نیست، یه آرزوی جمعیه. یه زمزمه‌ی همگانیه برای ساختن دوباره. برای کشوری که لیاقتش خیلی بیشتر از این روزهاست.
من به این فکر می‌کنم که شاید این‌بار، بشه با یه اتحاد قشنگ‌تر، واقعی‌تر، و آگاهانه‌تر کشورمون رو دوباره ساخت. یه ساختن از جنس فهم، از جنس کار گروهی، از جنس انسانیت.
نسل من مدت‌هاست تصمیمشو گرفته. ما یاد گرفتیم که اگر قرار باشه چیزی تغییر کنه، باید از خودمون شروع بشه. از باور به خودمون، از رها نشدن، از همدل بودن.
فقط یه چیز کم داریم: همراهی.
همراهی مردم، فارغ از اختلاف سلیقه‌ها، پرهیز از برچسب زدن، پرهیز از نفرت و دو قطبی شدن.
من نه دنبال برگشت به گذشته‌ام، نه شعارِ توخالی. نه دنبال تکرار اشتباهات قبلیم، نه توهم نجات از بیرون. فقط یه چیز می‌خوام:
یه آینده که توش ما، با هم، بسازیم.
و این ساختن، اگر قراره "عالی" باشه، باید در سایه‌ی یک قانون اساسی فراگیر، عادلانه و پاسخگو شکل بگیره — نه در سایه‌ی یک شخص.
هیچ فردی قرار نیست ناجی ما باشه؛ این مردم‌ان که ناجی همدیگه‌ان.
با توجه به پست قبل با عنوان حل مشکل فعلی پنل بیان اینجا دیگه فعالیتی ندارم و فعلا بطور موقت وبلاگ جدیدم رو توی رزبلاگ میتونید دنبال کنید
امیدوارم اتفاقی برای بیان نیوفته اما اگه ۱ درصد چیزی شد گروه وبلاگنویسای تلگرام رو هم جوین بشید تا همدیگه رو گم نکنیم [Link]
خنده داره که چند روزه از جنگ گذشته اما هنوز هیچ چیز عادی نشده
البته که قبل از جنگ هم چیزی عادی نبود زندگی سخت بود والان سخت تر شده
قبل از جنگ ما تو کارنامه افتخاراتمون این بود نسل جنگ زده نیستیم که تیک اونم خورد
نمیدونم مردم ما خودشون دوست دارن تو این بدبختی زندگی کنن یا چی
نمیدونم چون همه یه جورایی دارن نون دلالی میخورن و از هم کلاهبرداری میکنن راضین یا چی
دلم تنگ شده برای اتحاد 401 دلم تنگ شده برای اتحاد مردمی که دیدن هموطناشون به خون نیاز دارن همه با هم رفتند و خونشون رو اهدا کردن
کاش این مردم درک کنند کشورشون هم به این اتحاد نیاز داره
به اتحادی که با همه دنیا صلح برقرار بشه
به اتحادی که قانون اساسی جای شخص اون بالا قرار بگیره
به اتحادی که همه مردم کنار هم با هر عقیده ای زندگی کنن
به اتحادی که هیچ تعصبی مانع جنگ و دعوا بین هموطنامون نشه
بازم اونی که برچسب وطن فروشی میخوره منم :)
همین که آتش این جنگ، از سر مردم دو سرزمین دور شد، باید شکر گفت.
اما خواهش می‌کنم افتخار نکنید...
در هیچ جنگی، پیروزی وجود ندارد.
تنها بازندگان واقعی، مردمانی هستند که با رؤیاهایی نیمه‌کاره، به کام مرگ کشیده می‌شوند.
برای مردم، برای کودکان، برای مادرانِ چشم‌به‌راه… صلح کنید.
ما حق داریم با جهان در ارتباط باشیم؛ نه در حصار تحریم.
ما جوانی‌مان را در دود و خاموشی سوزاندیم...
لطفاً نگذارید از اینجا به بعد هم، آینده‌مان خاکستر شود.
🇮🇷🤝🇮🇱🤝🇺🇸
با اینکه قصد ما مهاجرت از سرزمین مادریه، اما مگه میشه دلمون براش نلرزه ؟ اگه میخوایم مهاجرت کنیم، برای پیشرفت فرزندته ایران جانم. برای اینکه وقتی به قله رسیدیم و اسممون رو اعلام کردن با افتخار بگیم من "ایرانیم"
این خاک مادری حقش این نبود سال ها تو بحران باشه، این خاک، این مردم خوب حقشون این نبود یه روزی جنگنده بالای سرشون رژه بره.
این مردم کمترین حقشون از این دنیا این بود که امنیت داشته باشن، رفاه اجتماعی داشته باشن، بتونن با همه ی دنیا در صلح زندگی کنن، ارتباط داشته باشند.
حق من، حق تو، حق جوونای این کشور حسرت نبود، حق ما بمب و موشک نبود، خیلی حرف دارم اما الان نمیشه و نمیتونم بنویسم.
حال ایرانم خوب نبوده و خوب نیست.
کاش روزای خوبش همین نزدیکیا باشه (...)
غمِ تو، غمِ منم هست، غمِ ایرانمون، توی دلِ منم جا داره. قربون اون دلت که هنوز دردِ مردمشو حس می‌کنه عزیزدلم ❤️
گاهی وقتا لازم نیست گذشته رو حل کنیم، فقط باید بپذیریمش، بشناسیمش و بذاریم کناری بمونه ...
به قول صائب تبریزی:
گر بدانی شوق دیدارت چه با دل می کند ...
